لزوم ایجاد تحول در بخش دامپروری کشور با استفاده از نژادهای پربازده
گذار از دامپروری سنتی به سیستم‌های صنعتی و پایدار، بیش از هر چیزی در گرو تحولی بنیادین در محوریت ژنتیک و نژادهای حیوانات است. استفاده از نژادهای پربازده که با معیارهایی همچون تبدیل بهینه خوراک به پروتئین، مقاومت در برابر بیماری‌ها، و تولید بیشتر شیر یا گوشت شناسایی می‌شوند، دیگر یک انتخاب نیست، بلکه یک ضرورت انکارناپذیر برای مقابله با فشار فزاینده بر منابع طبیعی و پاسخگویی به تقاضای روزافزون جمعیت است. این تحول ژنتیکی، مسیری پیچیده و پرهزینه است که بدون حمایت و هدایت نهادی متمرکز و توانمند، نمی‌تواند در مقیاس ملی به موفقیت برسد.
در این میان، نقش شرکت پشتیبانی امور دام کشور را می‌توان به عنوان یک تسهیل‌گر استراتژیک و کاتالیزور پیشرفت تحلیل کرد. این شرکت با درک این واقعیت که برتری ژنتیکی تنها با وارد کردن چند رأس دام خارجی حاصل نمی‌شود، می‌تواند پایه‌های یک برنامه جامع و بلند مدت را بنا نهد. این برنامه از یک سو شامل واردات کنترل‌شده و هوشمندانه ژنتیک برتر از نژادهای شناخته شده جهانی با رعایت کامل مسائل بهداشتی و قرنطینه‌ای است و از سوی دیگر، حمایت از ایجاد و توسعه مراکز تکثیر و پرورش جنین داخلی را در دستور کار قرار می‌دهد. این امر وابستگی دائمی به خارج را کاهش داده و دانش فنی را در کشور نهادینه می‌کند.
اما مهم‌تر از تأمین فیزیکی نژادهای برتر، ایجاد بسترهای لازم برای بهره‌وری کامل از این سرمایه ژنتیکی است. یک گاو پربازده بدون دسترسی به جیره‌های غذایی علمی، نظام مدیریتی بهداشتی پیشرفته و شرایط مناسب نگهداری، هرگز به پتانسیل واقعی خود دست نخواهد یافت. اینجا است که نقش یکپارچه‌ساز شرکت پشتیبانی امور دام پررنگ می‌شود. این شرکت می‌تواند با هماهنگی بین تأمین نهاده‌های باکیفیت (مانند خوراک ویژه دام‌های پرتولید)، ارائه خدمات فنی و دامپزشکی تخصصی و آموزش بهره‌برداران، چرخه کاملی ایجاد کند که در آن نژاد برتر در محیطی بهینه قرار گیرد تا حداکثر بازدهی اقتصادی و تولیدی خود را محقق سازد.
چنین نقشی برای شرکت پشتیبانی امور دام کشور، آن را از یک بنگاه صرفاً توزیع کننده نهاده به یک مؤسسه توسعه‌ای و دانش‌بنیان ارتقا می‌دهد که هدف غایی آن افزایش بهره‌وری کلان بخش دامپروری، کاهش هزینه‌های تولید، افزایش درآمد دامداران و در نتیجه، تضمین امنیت پروتئینی کشور به شیوه‌ای پایدار و اقتصادی است. موفقیت در این مسیر، نه تنها تاب‌آوری صنعت دامپروری در برابر بحران‌ها را افزایش می‌دهد، بلکه آن را به موتور محرکی برای توسعه اقتصادی و صادرات تبدیل خواهد کرد.
