
نقش حیاتی سازمان میادین میوه و ترهبار تهران در شرایط بحرانی
در شرایط بحرانی مانند جنگ، که زنجیرههای تأمین کالاهای اساسی با اختلالات گسترده مواجه میشوند، نقش نهادهای متمرکز و برنامهریزیشده برای حفظ امنیت غذایی و ثبات بازار بیش از هر زمان دیگری اهمیت مییابد.
سازمان میادین میوه و ترهبار تهران، بهعنوان یکی از ارکان اصلی نظام توزیع محصولات کشاورزی و مواد غذایی، در چنین شرایطی میتواند به عاملی کلیدی برای جلوگیری از کمبودها، کنترل قیمتها و توزیع عادلانه کالاها تبدیل شود. تجربه تاریخی نشان داده است که در دوران جنگ یا تحریمهای شدید، بازارهای غیرمتمرکز و مبتنی بر مکانیسمهای خودتنظیمگر، اغلب در معرض آشفتگی، احتکار و افزایش بیرویه قیمتها قرار میگیرند. در این میان، وجود یک سازمان متمرکز با توان اجرایی بالا، مانند سازمان میادین میوه و ترهبار، میتواند به عنوان سپری در برابر این نابسامانیها عمل کند.
در دوران جنگ، مهمترین چالشهای اقتصادی شامل قطع یا کاهش واردات، اختلال در حملونقل داخلی، کاهش تولیدات کشاورزی به دلیل بسیج منابع انسانی و مادی، و افزایش تقاضا برای کالاهای اساسی به دلیل ذخیرهسازی خانوارها است. در چنین شرایطی، سازمان میادین میوه و ترهبار تهران با استفاده از ظرفیتهای خود میتواند با ایجاد ذخایر استراتژیک، ساماندهی توزیع بر اساس نیاز مناطق مختلف و جلوگیری از احتکار، به تنظیم بازار کمک کند.
یکی از تجربههای موفق در این زمینه، عملکرد این سازمان در دوران جنگ تحمیلی بود که با وجود مشکلات شدید لجستیکی و کمبود منابع، توانست با هماهنگی بین تولیدکنندگان و توزیعکنندگان، جریان نسبتاً پایداری از عرضه میوه و ترهبار را حفظ کند. همچنین میتوان به عملکرد چشمگیر سازمان در جنگ ۱۲ روزه اخیر نیز اشاره کرد.
تجربه نشان داده است که در بحرانها، فساد اداری و رانتخواری در توزیع کالاهای کمیاب افزایش مییابد. بنابراین، افزایش شفافیت، نظارت عمومی و استفاده از فناوریهای دیجیتال برای ردیابی کالاها از مبدأ تا مصرفکننده نهایی میتواند از سوءاستفادهها جلوگیری کند.
در شرایط جنگی، امنیت غذایی به اندازه امنیت نظامی اهمیت دارد و بیثباتی در بازار مواد غذایی میتواند به ناآرامیهای اجتماعی و کاهش روحیه مقاومت در جامعه منجر شود. سازمان میادین میوه و ترهبار تهران با ساختار متمرکز و امکان برنامهریزی کلان، میتواند یکی از حلقههای حیاتی در زنجیره تأمین کالاهای اساسی باشد. اما برای ایفای این نقش، نیازمند افزایش سرمایهگذاری در زیرساختهای ذخیرهسازی و حملونقل، و تقویت همکاری با نهادهای مردمی و محلی است.




