آمایش سرزمین؛ چارچوبی مناسب برای برنامه‌ریزی پایدار در زاگرس
نماینده ویژه سازمان برنامه و بودجه کشور در امور زاگرس، بر برنامه‌ریزی منسجم و مشارکتی در منطقه تاکید کرد و گفت: رویکرد آمایشی در توسعه منطقه‌ای، چارچوبی برای برنامه‌ریزی پایدار در زاگرس است.
به گزارش داغ (دیده‌بان امنیت غذایی) به نقل از سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور، فرخ مسجدی در هفتمین پنل تخصصی آمایش سرزمین و ظرفیت‌های توسعه زاگرس که به مدت یک روز در اهواز برگزار شد، در سخنانی با اشاره به ضرورت رویکرد آمایشی در توسعه منطقه‌ای تصریح کرد: آمایش سرزمین که بر پیوند مردم و سرزمین استوار است، می‌تواند چارچوب مناسبی برای برنامه‌ریزی پایدار در زاگرس باشد.
فرخ مسجدی، نسبت به پیامدهای نبود برنامه‌ریزی منسجم و مشارکتی در این منطقه هشدار داد و افزود: با وجود اقدامات متعدد اما به دلیل نادیده گرفتن ابعاد اقتصادی و اجتماعی و نبود مدیریت حوضه‌ای، این اقدامات تأثیرگذاری لازم را نداشته است.
وی افزود: فقدان برنامه‌ریزی برای مشارکت مردم و دستگاه‌ها، بخشی‌نگری و نبود هماهنگی میان نهادها، از جمله عوامل اصلی ناکارآمدی طرح‌های اجرا شده در زاگرس بوده است.
نماینده ویژه سازمان برنامه و بودجه کشور در امور زاگرس؛ مشارکت عمومی، آموزش محیط زیستی، سیاست‌گذاری یکپارچه و هماهنگی بین‌بخشی را پایه‌های اصلی تحقق این رویکرد دانست و در پایان هشدار داد که اگر به پایداری محیط توجه نکنیم، به‌تدریج با بحران‌های لایه‌ای و پیچیده در منطقه روبه‌رو خواهیم شد.
تحول در رویکردهای آمایش سرزمین با توجه به تغییرات اکولوژیکی
معاون امور جنگل سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور نیز در این مراسم از تحول در رویکردهای آمایش سرزمین با توجه به تغییرات اکولوژیکی و گسست زیستگاه‌ها خبر داد.
رسول اشرفی‌پور در خصوص تغییرات عمده در رویکردهای آمایش سرزمین گفت: در گذشته به‌دلیل یکپارچگی رویشگاه‌ها، برنامه‌ریزی آمایشی از کل به جزء انجام می‌شد؛ اما امروزه به‌دلیل گسستگی زیستگاه‌ها، نیاز به رویکردهای جدید احساس می‌شود و در کنار سه سطح سنتی آمایش، سطح چهارمی تحت عنوان «برنامه‌ریزی در سطح حفاظت از سیمای سرزمین» تعریف شده است.
وی در ادامه افزایش تاب‌آوری سرزمین و تقویت توان برگشت‌پذیری آن را از پیش‌شرط‌های مقابله با تخریب و پیامدهای آن برشمرد.
معاون امور جنگل سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور با تاکید بر این که، سندهای آمایش سرزمینی اکنون باید در مقیاسی بزرگ اما برای واحدهای سرزمینی کوچکتر و منسجم‌تر تدوین شود، یکی از الزامات این رویکرد جدید را احترام به نظام عرفی جوامع محلی، رعایت اصول بوم‌شناختی سیمای سرزمین و ایجاد صندوق‌های حمایتی برای مردم محلی از برشمرد.
